اصطلاح باتیک نخست در متون هلندی قرن هفدهم دیده شده است و به پارچه های طرح دار رنگی اشاره دارد. این کلمه اندونزیایی بوده و از ambatik در زبان جاو های که به نوبه ی خود از کلمه tik به معنای علامت زدن مشتق شده است. در جاوا بود که باتیک به شکل هنری تزیینی پیشرفت کرد و کامل شد، اما ریشه های آن در زمان به فراتر از این بازمی گردد. صناعت باتیک دست کم 2000 سال قدمت دارد، با این حال هیچ کس دقیقا نمی داند که اولین بار چه زمانی مردم، موم را برای مقاوم کردن رنگ روی پارچه به کار گرفتند. بقایای به جامانده از باتیک، که احتمالا خاستگاهی هندی و ایرانی دارند، در مقبر ه های باستانی مصر کشف شد ه اند.
همچنین معلوم شده که در
حدود سال
500 میلادی، باتیک در چین کار می شده است. به یمن
تجارت
ابریشم، باتیک در خاور دور گسترش یافت. در ژاپن می
توان
نمونه هایی از پرد ه های ابریشم باتیک اوایل قرن
هشتم را در موزه
Nara دید.
شواهدی در دست است که باتیک در هند به جای
ابریشم، روی پنبه کار می شده است.
احتمالا این هند یهای مقیم جاوه بود ه اند که در
طی قرن دوازدهم،
باتیک را در آنجا معرفی کرد ه اند. باتیک خیلی زود
به سرگرمی
خوبی برای بانوان محترم اشرافی تبدیل گشته و پس از
چند صد
سال در تار و پود فرهنگ و تاریخ جاوه آمیخته شد.
همچنان که
پارچه های با دست تزیین شده برای سارونگ و لبا
سهای دیگر
محبوبیت یافت، خدمتکارانی برای کار آماد ه سازی و
رنگرزی و در
نهایت موم زدن باتیک، به کار گرفته شدند.
تصویر یک مهر پیچیده جاوه ای
زن جاوه ای که در حال انجام کار با تیان به روش باتیک سنتی تولیس است.
تصویر بخشی از باتیک تولیس که در سال 1920 انجام شده که با ایندیگو و قهوه ای سوگایی رنگ شده است.
مهری که برای تکرار موم زدن طرح استفاده می شود. در حال موم زدن طرف دیگر است تا از مقاوم شدن کامل طرف دیگر اطمینان حاصل شود.
